Ik ben Nienke.
Even voorstellen
Hi, ik ben Nienke. Moeder van drie prachtige kinderen. Samen met mijn partner en onze kids, woon ik in ’t Gooi. Ik ben opgegroeid in een fijn gezin, in het oosten van het land. Na mijn studie aan de Hospitality Business School verhuisde ik naar Amsterdam. Een fantastische tijd, met alle onzekerheden en uitdagingen die je kan hebben op die leeftijd.
Op mijn 26ste zette ik mijn carrière voort in de media, begon ik aan een avondstudie NIMA B en vond ik de liefde van mijn leven. Het leven lachte me toe! Tot die ene dag in november 2011. Mijn fantastische en lieve moeder overleed plotseling aan de gevolgen van een hersenbloeding: ik heb haar niet meer kunnen spreken of afscheid kunnen nemen.
Een heel ingewikkelde periode brak aan. Want waar ik elke dag mijn moeder wel een keer sprak en ik een ontzettend warme band met haar had, moest ik het van de een op de andere dag zonder haar doen. Het rouwen begon, maar hoe doe je dat, rouwen en omgaan met verdriet? Een verdriet welke zo groot is.
Ik had geen idee, wat maakte dat ik mij richtte op mijn carrière en liefde. Zo probeerde ik zo goed (en vaak zo kwaad) als het ging, er wat van te maken en door te gaan met het leven. Dat leek misschien eenvoudig, maar was het niet. Naast mijn eigen verdriet, waarvoor ik onvoldoende de ruimte nam om dit te laten zijn, voelde ik mij enorm verantwoordelijk voor het welzijn van mijn vader. Ingewikkeld en tegelijkertijd dacht ik, het is wat het is; schouders eronder en gaan. En juist op momenten dat ik eigenlijk niet meer kon, zette ik er toch nog een tandje bij.
Met mijn liefde ging ik al snel samenwonen. We werden ouders van een fantastische dochter en verhuisden naar ’t Gooi. Twee jaar later breidde ons gezin uit met een even zo prachtige zoon.
Mijn carrière ging lekker. Zo kreeg ik op mijn 30ste de kans om als manager een team aan te sturen. Heel gaaf en leerzaam, en tegelijkertijd ook een uitdagende en verantwoordelijke rol.
Begin 2020 besloot ik het roer om te gooien. Ik had geen keus, nadat ik mezelf echt te ver voorbij was gelopen, kwijt was geraakt. Mijn baan was niet alleen uitdagend, maar ook intens en veeleisend. Dat, in combinatie met de hoge lat die ik mezelf oplegde, de verantwoordelijkheid die ik voelde en het niet echt ‘ doorleefde’ rouw, werd me teveel.
"Een ingewikkelde periode brak aan. Want hoe doe je dat, rouwen en omgaan met verdriet?"
Zoiets gaat niet over een nacht ijs; ik was mezelf beetje bij beetje ‘kwijt’ geraakt. De weg terug omhoog was niet altijd easy, maar ik voelde al gauw dat ik er alleen maar beter en sterker uit kon komen, juist door het volledig aan te gaan. Kortom ik koos ervoor mijn verantwoordelijkheid te nemen en geen slachtoffer te zijn van dat wat mij was overkomen. Het heeft me eindelijk de kans gegeven om het verdriet, het gemis om mijn moeder, aan te kunnen kijken, te doorvoelen en te verwerken. En nog zoveel meer dan dat!
Ik kan echt zeggen dat, dankzij wat ik mee gemaakt heb, ik ben waar ik ben. Ik voel me nu ruim 4 jaar later sterker en dichterbij wat voor mij zo belangrijk is dan ik me de afgelopen jaren heb gevoeld.
Ik kon eindelijk voelen wat voor mij echt belangrijk was, om daar vervolgens voor te staan en zo in mijn kracht te staan. En van daaruit kon ik verbinding maken met mijn passie: het begeleiden en coachen van ambitieuze professionals. Ik heb mijn baan opgezegd en ben een van ‘s werelds beste coaching opleidingen gaan volgen: Co-active Coaching CTI. En ik blijf me ontwikkelen, zo heb ik de opleidingen familie- en organisatieopstellingen en NLP practicioner afgerond en volg ik momenteel een ACT opleiding en een verdieping op teamcoaching.
Met die kennis en ervaring ben ik mijn eigen praktijk gestart. Inmiddels kan ik met trots zeggen dat ik al vele individuen heb mogen begeleiden, op reis naar de beste versie van zichzelf, dat ik heel gave leiderschapsreizen mag begeleiden bij corporates en ik d energie voel stromen, omdat ik doe waar ik zoveel energie van krijg; mensen met hun kracht verbinden, nieuwe perspectieven bieden, hoofd met hart verbinden, zodat zij en ook organisaties weer kunnen floreren.
En dat, dat gun ik iedereen!
